غزل دلها - حرفهای شیرین

87/1/21 :: 8:6 عصر

غزل دلها

تو نهانی ترین غزل غزلها بودی
وقتی که من در اشتیاق پنهان عشق
در اشک ولبخند مهربانی تو
دیوانه وار غزل چشمهایت را می گریستم ،
تو نمی دانی ، تو نمی دانی وقتی صدایم می کردی
پاییز می آمد با گریه های من...

می دانی دیگر با لباسهای کهنه ام نمی خوابم ،
پاهای خسته ام را دراز نمی کنم روی میز ،
به جای آنها دو لیوان گذاشته ام
موهایم را شانه میکنم ، به خودم عطر میزنم
پر می کشم تا آیینه های در بسته چشمانت ،
هر روزم بهتر از دیروز است
در اتاقم همه چیز چنان است که از اینجا می رفتی ،
گلیمی که دوست داشتی هنوز بر زمین است
و ردپای تو زیباترین نقشهایش ،
پنجره ها با همان پرده هاست که بود

هنوز از همه چیز بوی دستهای تو را می شنوم ،
گاهی به همان پارک می روم با اندوهی ژرف
تو نیستی و حرفی جز سکوت نیست ،
آن درخت توت درست همین جا بود ،
همین جا که هر روز می آیم و می نشینم
و جای خالی درخت را چشمهایم پر می کند ،
در همان رستوران قهوه ای می نوشم
کنار صندلی خالی از تو ، میدانم نمی آیی میدانم ،
با اینکه نیامدنت را میدانم حرف به حرف نامت را
در هزیانی آتشناک با لبهایی شعله ور فریاد می کشم
ودر سایه درخت توت در انتظارت می مانم...

سابوته

نظرات دوستان Comments

گل رز برای شما

لیست کل یادداشت ها

سخن ناب
حرفهای شیرین
[عناوین آرشیوشده]

صفحه اصلی
E Mail
مشخصات
گل رز
RSS